Uprawa

Idealnym miejscem do uprawy rabarbaru jest półcień. Podłoże powinno być dobrze przepuszczalne, nie może dochodzić do powstawania kałuży wodnych, jednakże musi być mocno wilgotne. W innym przypadku rabarbar musi być obficie podlewany. Jedna roślina potrzebuje przynajmniej 1m2, na rodzinę przypada od trzech do czterech roślin.
Rozsady należy wysadzać do otworów w ziemi. Pąk rośliny wchodzi dwa do trzech cm pod powierzchnią ziemi. Następnie należy zasypać otwór ziemią. Sadzenie rabarbaru jesienią gwarantuje to, że roślina dobrze się rozrośnie i wytworzy dużą ilość korzeni. W pierwszym roku nie należy prowadzić zbiorów. Zbiory możliwe są dopiero w drugim roku wegetacji.
Ważne jest, aby zbiory rabarbaru nie trwały zbyt długo. Sezon zbiorów trwa od kwietnia do 24 czerwca. W lecie roślina potrzebuje spokoju tak, aby mogła się wzmocnić i wyrosnąć w przyszłym roku. Nawożenie należy przeprowadzać wiosną przed zbiorami.

Składniki

Łodygi rabarbaru zawierają przede wszystkim kwas jabłkowy, cytrynowy oraz szczawiowy. Ten ostatni, który odpowiedzialny jest za kwaskowaty smak rabarbaru, zawarty jest w olbrzymich ilościach w dojrzałych rozłożystych liściach. Dlatego nie wolno ich spożywać. Pozostałe składniki to skrobia, pektyny, białko, garbniki, tłuszcz, wapń, potas, fosfor, magnez, żelazo, sód, prowitamina A, witaminy B1, B2, B6 oraz C. Kwaśny rabarbar poprawia przemianę materii i ma działanie bakteriobójcze.

Obróbka

Rabarbar spożywa się tylko gotowany. Należy umyć łodygi, odciąć końcówkę oraz liście i pokroić. Rabarbar nadaje się na pierwszy świeży wiosenny kompot, do deserów, ciast oraz tortów, chłodników i kisielu.

Przechowywanie/konserwowanie

Rabarbar może, zawinięty w wilgotny ręcznik, być przechowywany kilka dni w lodówce. Surowy bądź jako komport może być przechowywany zamrożony aż do roku.